Łucja Jaksz Alves - "Kula" powieść psychologiczna

                                                              Recenzja patronacka: "Do lektury tej książki polecam usiąść w samotności, spokoju, bez żadnych dodatkowych bodźców z zewnątrz prócz kubka ulubionej herbaty czy kawy. Proszę Państwa ta lektura nie będzie łatwa, ale będzie potrzebna. Zapraszam do "Kuli".

Stworzyłam zaszyfrowany symbolami tekst obrazujący przeżycia i doznania wewnętrzne małej dziewczynki. Gdy dorasta próbuje ułożyć sobie życie oraz sprostać nagromadzającym się problemom. W powieści znajdują się między innymi opisy zjawiska flashback, depresji, paniki, zaburzeń lękowych, dysocjacji, depersonalizacji, fobii, lęku społecznego, uczucia pustki, niezaspokojenia emocjonalnego i wiele innych. Przedstawiłam powstawanie objawów pogłębiających się symptomów sugerujących rozwijanie się bardziej skomplikowanych zaburzeń psychicznych. W dorosłym życiu bohaterka mierzy się z niewyobrażalnie trudnymi sytuacjami, próbuje przetrwać przeciwności ponad miarę jej możliwości, odnaleźć się w labiryncie nierozwiązanych spraw, ograniczeń, lęków, paranoi, niemożności podejmowania decyzji i ogromnej, obezwładniającej SAMOTNOŚCI w przeżywaniu wykańczającej osobistej podróży poprzez życie, które wydaje się być okrutnym żartem. Osobom z zaburzeniami psychicznymi towarzyszy strach i niepewność

Mam 40 lat, Kula jest moim debiutem. Jestem Świdniczanką i kocham Świdnicę pomimo, iż od wielu lat mieszkam w Wielkiej Brytanii. Miasto rodzinne odwiedzam tak często jak to tylko możliwe i wtedy bywa, że wraz rodziną znikamy gdzieś w Sudetach, gdyż nie sposób się oprzeć ich wołaniu i urokowi. Aktualnie spełniam się w pracy, która daje mi wiele szczęścia - zajmuję się osobami z niepełnosprawnością intelektualną i fizyczną, opiekuję się nimi i wspieram w ich codziennym życiu. Interesuję się psychologią i rozwojem duchowym. Ważne są dla mnie zagadnienia zdrowia psychicznego, wspieranie go i kultywowanie tolerancji dla osób chorych psychicznie. Cenię sobie ciszę, kontakt z przyrodą, długie samotne spacery, długie trasy rowerem i wypady pod namiot, ale nie stronię też od dobrej muzyki, tańca i zabawy wśród głośnego tłumu oraz niekończących się rozmów z rodziną i przyjaciółmi, kiedy to serce rośnie a wino smakuje inaczej i lepiej niż zwykle...

Niewidzialna dla innych ludzi warstwa zagłusza i przeinacza moje słowa, które przenikają tylko cząstkowo, urywają się, zanikają i giną bezpowrotnie. Najważniejsza treść, esencja mojego przekazu, mowy ciała, najgłębsza i najszczersza część wypowiedzi pozostaje nigdy nieusłyszana. To, co mówię brzmi jakoś inaczej i wiem, że tak naprawdę nie jestem rozumiana. Najistotniejsze słowa wirują wewnątrz kuli jak mały cyklon i po chwili bezwładnie opadają na jej dno niczym powiędłe liście. Jeszcze żywe, lecz już bezużyteczne. Swoimi krokami nieustannie wdeptuję je w niewidzialną, twardą materię, a każdy z nich coraz bardziej utwardza jej powierzchnię. W konsekwencji kula staje się grubsza, a ja jeszcze bardziej odcięta od świata.

Wiktoria, młoda dziewczyna zmagająca się z traumami dzieciństwa, nie potrafi poukładać sobie życia. Nawarstwiające się lęki i negatywne emocje sprawiają, że traci wszystko, co było dla niej ważne - swoich bliskich, pasję do pracy, własną tożsamość, wreszcie kontakt z rzeczywistością. Niczym zamknięta w niewidzialnej dla innych kuli, nieustannie szamocze się ze swoimi bolesnymi wspomnieniami, nie potrafiąc wyjść poza mury więzienia, które sama sobie zbudowała. Bo jak wydostać się z czegoś, czego tak naprawdę nie ma? Ta niezwykle sugestywna, poruszająca powieść utrzymana w klimacie mrocznej fantastyki opowiada o nadziei czerpanej z woli przetrwania, a także odwadze i determinacji, jaką trzeba mieć, by odnaleźć prawdę o sobie. (Novae Res)