W jakim celu napisałam tę powieść?

Stworzyłam zaszyfrowany symbolami tekst obrazujący przeżycia i doznania wewnętrzne małej dziewczynki. Gdy dorasta próbuje ułożyć sobie życie oraz sprostać nagromadzającym się problemom. W powieści znajdują się między innymi opisy zjawiska flashback, depresji, paniki, zaburzeń lękowych, dysocjacji, depersonalizacji, fobii, lęku społecznego, uczucia pustki, niezaspokojenia emocjonalnego i wiele innych. Przedstawiłam powstawanie objawów pogłębiających się symptomów sugerujących rozwijanie się bardziej skomplikowanych zaburzeń psychicznych. W dorosłym życiu bohaterka mierzy się z niewyobrażalnie trudnymi sytuacjami, próbuje przetrwać przeciwności ponad miarę jej możliwości, odnaleźć się w labiryncie nierozwiązanych spraw, ograniczeń, lęków, paranoi, niemożności podejmowania decyzji i ogromnej, obezwładniającej SAMOTNOŚCI w przeżywaniu wykańczającej osobistej podróży poprzez życie, które wydaje się być okrutnym żartem.

Osobom z zaburzeniami psychicznymi towarzyszy strach i niepewność przed mówieniem o tych problemach. W powieści opisuję czasy, kiedy mówiło się o tym niewiele lub wcale. Dzisiaj, pomimo postępu edukacji i wiedzy w tym zakresie, w pewnych środowiskach wciąż nie jest łatwo. Chcę przełamać stygmat, że wizyta u psychologa, psychiatry, seksuologa czy terapeuty to wstyd. Czas zacząć dbać o siebie na każdym poziomie, nie tylko fizycznym. Oba z nich są tak samo ważne, a lekceważenie sytuacji, kiedy jeden – nieważne który – niedomaga, jest krzywdą wyrządzaną samemu sobie i brakiem świadomości.

Książka ma nieść pocieszenie chorującym psychicznie i nakłaniać ich do podjęcia terapii. Chciałabym, aby była „kołem ratunkowym” dla ludzi z różnymi zaburzeniami (szczególnie w takich momentach, kiedy wątpią w to, że ich życie może być inne i bardziej szczęśliwe) aby mieli się o co chociaż chwilowo „zahaczyć i przytrzymać.” Jest dedykowana wszystkim osobom cierpiącym emocjonalnie, które czują się inne, wyobcowane, wręcz gorsze, niewarte istnienia i są z tego powodu nieszczęśliwe. Dedykację kieruję także do ich bliskich, którzy chcieliby zrozumieć, jak wygląda taki świat, czyli świat w tytułowej „kuli”. Książka jest też kierowana do terapeutów. Bardzo bym chciała, aby w pewnym sensie wspierała ich pracę przedstawiając historię, mogącą należeć do ich potencjalnego pacjenta. Kieruję ją do każdego czytelnika, niezależnie od tego czy znajduje się w którejkolwiek z wypełnionych grup, bo jest ona po prostu trochę inną historią o trochę innym życiu.